Als uitvaartbegeleider maak ik bijzondere momenten mee. Verdrietige, ontroerende en soms zelfs grappige situaties die laten zien hoe mensen afscheid nemen – op hún manier. Juist die menselijke verhalen raken, verbinden en zetten aan tot denken.
Met mijn columns wil ik een inkijkje geven in die wereld. Niet zwaar of afstandelijk, maar warm, persoonlijk en vanuit het hart. Ik geloof dat we door open te praten over afscheid, verlies en rouw, elkaar beter kunnen begrijpen – én troosten.
Een stoet van kleine zachte beestjes
Door Daniëlle Arentsen van Benten – DSuitvaartbegeleiding
Ze hield van kleine dingen die leven bracht.
Niet groot of groots.
Maar speelgoedbeestjes – van die vrolijke opdraaidingetjes.
Een varkentje dat begon te knorren.
Een hondje dat blaffend zijn rondjes draaide.
Een pinguïn die een houterige sprong maakte – altijd net uit de pas.
Ze spaarde ze niet, ze leefde met ze.
Op de vensterbank, op tafel, soms zelfs op schoot.
Als het stil werd in huis, zette ze er eentje aan.
Dan lachte ze, zoals alleen zij dat kon – zacht en met twinkelogen.
Na haar overlijden en in de week waarin het afscheid langzaam naderde, bleven haar beestjes lopen.
Ze hupsten over het kleed, knorden naast haar bed.
Alsof ze haar nog even wilden troosten. Of misschien wel ons.
Bezoekers glimlachten verbaasd.
“Wat een vrolijk welkom,” fluisterde iemand.
En een kind vroeg: “Mag dat varkentje mee op reis?”
Op de dag van het afscheid stonden ze allemaal om haar heen.
Niet in het gelid, niet perfect – dat zou ze niks gevonden hebben.
Maar kriskras, net als thuis.
Ze knorden, piepten en trippelden.
Niet luid, niet dwingend.
Gewoon… aanwezig.
En daar, tussen al het gemis, bleef iets bewegen.
Iets kleins.
Iets echts.
Iets vol liefde, zo passend bij het leven dat geleefd was.