Het verliezen van een kind – een weg die niemand wil gaan
Als uitvaartondernemer kom ik vaak in aanraking met rauw verdriet. Toch zijn er momenten die je nog dieper in je ziel raken, momenten die je niet zomaar van je af kunt zetten. Het verliezen van een kind is zo’n onvoorstelbare tragedie. Ik merk dat ik zelf vaak met tranen in mijn ogen zit wanneer ik naast ouders sta die hun kind moeten missen.
Een moederhart draagt een pijn die bijna niet in woorden te vangen is. De leegte die ontstaat is niet alleen een gemis van het kind zelf, maar ook van alle dromen, toekomstdromen en kleine dagelijkse dingen die nooit meer zullen zijn. Het gevoel van machteloosheid kan overweldigend zijn. Ouders stellen zichzelf vragen als: Waarom hij of zij? Waarom nu? Hoe kan ik ooit nog verder?
De emoties wisselen vaak van intens verdriet, ongeloof en boosheid tot diepe stilte. Soms is er een gevoel van schuld: Heb ik genoeg gezegd? Had ik meer moeten doen? Deze gevoelens zijn normaal, al voelt niets normaal meer na zo’n verlies.
Soms is er ook nog een ander kind, een broer of zus, dat zijn of haar weg probeert te vinden. Hoe ga je verder voor het kind, dat er nog is? Het vraagt van ouders om een bijna bovenmenselijke kracht: je verdriet dragen en tegelijk beschikbaar blijven voor degene die verder moet in dit leven. Het kan voelen alsof je verscheurd wordt tussen de behoefte om je terug te trekken in je rouw en de verantwoordelijkheid om er te zijn voor je gezin.
Wat ik ouders vaak toevertrouw, is dat het goed is om eerlijk te zijn over je emoties. Het is niet erg als je kind ziet dat je huilt, dat je verdriet hebt. Rouw samen, deel herinneringen, maar geef elkaar ook de ruimte om op eigen wijze te rouwen. Er bestaat geen handleiding voor dit pad. Het enige dat helpt, is liefdevol aanwezig zijn bij elkaar, stap voor stap.
Ik leer telkens opnieuw hoe sterk mensen zijn, ondanks alles. Hoe een moeder met gebroken hart tóch een arm om haar andere kind heen kan slaan. Hoe vaders, ondanks hun eigen pijn, proberen te dragen. Het zijn momenten die mij als mens diep raken en die mijn werk zo bijzonder maken, al hoop ik iedere dag dat niemand deze weg hoeft te gaan.
Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. En toch zie ik dat liefde, herinneringen en verbondenheid een manier vinden om in het donker anders te moeten leren vasthouden.
