Muziek geeft woorden aan gevoel zonder te spreken.
Enige weken geleden mocht ik de uitvaart begeleiden van een man die velen zullen herinneren om zijn rust, rechtvaardigheid en toewijding. Een man die met beide voeten in het leven stond en voor wie muziek geen bijzaak was, maar een tweede adem.
Sommige mensen leven met een vanzelfsprekende toewijding. Ze doen hun werk met overtuiging, staan klaar voor anderen, houden koers, ook als het stormt.
Hij was zo iemand. Een man met principes, maar ook met gevoel. En achter die rustige, bedachtzame blik zat iets wat niet iedereen zag: een diepe liefde voor muziek.
Aan de piano kwam hij los.
Daar veranderde de bedachtzame bestuurder in een jazzmuzikant die durfde te spelen met ruimte en stilte. Zijn vingers vonden vanzelf hun weg, zoekend, improviserend, vrij. Hij speelde niet om te imponeren, maar om te vertellen. Zijn muziek was als een gesprek, met zachte zinnen en onverwachte wendingen.
Tijdens zijn afscheid klonk diezelfde eerlijkheid terug. Zijn dochter nam plaats achter de vleugel , een vanzelfsprekend gebaar, alsof de melodie gewoon verderging, van vader naar kind. En toen de kleinkinderen zongen, hun stemmen helder en open, vulde de ruimte zich met iets wat niet te benoemen is.
Het was meer dan verdriet. Het was verbinding.
Je voelde hoe muziek in die familie woorden gaf zonder te spreken. Een manier om liefde over te dragen.
Zijn vrouw, zijn kinderen, zijn kleinkinderen…allemaal droegen ze een stukje van zijn melodie in zich. En in die samenzang, in dat samenspel, lag misschien wel zijn grootste nalatenschap: het vermogen om mensen te raken, en om samen iets moois te laten klinken.
De laatste noot mag dan gespeeld zijn, de muziek is niet voorbij.
Sommige mensen verdwijnen niet in stilte, ze blijven klinken, zacht, ergens in de achtergrond van het leven.
Zoals hij.
Voor mij, als uitvaartbegeleider, zijn dit de momenten die me raken. Wanneer verdriet, liefde en schoonheid elkaar vinden in één adem. Het is bijzonder om getuige te mogen zijn van zulke momenten – van de kracht van muziek, van familie, en van de mens die blijft doorklinken in de mensen die achterblijven.
En telkens opnieuw besef ik hoe dankbaar ik ben dat ik daar even naast mag staan.