“Mijn opa is overleden en ik help mee begraven”
Door Daniëlle Arentsen van Benten – DSuitvaartbegeleiding
In het begin vond je het spannend.
Opa, zo stil in die kist. Je bleef liever wat op afstand.
Maar elke dag kwam je ietsje dichterbij.
Met grote ogen, kleine stapjes en een hoofd vol vragen kwam je naar me toe.
Je vroeg: “Waarom ligt opa zo stil?”
Ik gaf je eerlijke antwoorden, zachtjes en rustig.
En ik gaf je een boekje: Dag lieve…
Een boek om zelf te vullen – met stiften, plakplaatjes, tekeningen en herinneringen.
Samen met papa en mama maakte je er iets moois van.
Zo leerde je spelenderwijs over afscheid nemen.
Over vasthouden en loslaten, over verdriet hebben en toch ook weer lachen.
Niet in moeilijke woorden, maar met lieve gebaren en kleine momentjes van troost.
Op de dag van het afscheid was je er helemaal bij.
Je hielp mee met het sluiten van opa’s kist – heel voorzichtig draaide je samen met mij aan de knopjes.
Je legde de bloemen liefdevol in de rouwauto.
En je liep, hand in hand, trots met mij mee voor de auto uit.
En tegen iedereen die het maar wilde horen, zei je met een helder stemmetje:
“Mijn opa is overleden en ik help mee begraven.”
Een jong kind rouwt op zijn of haar eigen manier.
In vragen, in tekeningen, in een knuffel die nét iets langer vastgehouden wordt.
En als je goed kijkt, zie je hoeveel liefde en licht zo’n jong kind met zich meedraagt.